? رمه !!!
 چند هفته پیش در دانشگاه شیراز تحسنی از طرف دانشجوهای پسر معترض به قوانین محدود کننده اخیر خوابگاه ها برگزار شد که طبق معمول همه تحسن ها و جنبش های احساساتی ما جماعت جهان سومی شعارها از اعتراض به قانون نپوشیدن آستین کوتاه شروع شد و نه تنها به استعفای رئیس دانشگاه بلکه به بر کناری رئیس جمهور هم کشیده شد! و حتی شعار علیه حکومت هم داده شد!
حتماً می پرسید این تحسن چه نتیجه ای داشت؟! با تاسف باید بگویم نه تنها ما بیش از پیش خودمان را نادان نشان دادیم بلکه به کسانی که این محدودیت ها را علیه مان به وجود آوردند بزرگترین کمک را کردیم.
اول از همه با دانشجوهای دختری که صحبت کردم همه با افتخار از هو کشیدن پسرها تعریف می کردند و می گفتند: محدودیت ها نباید فقط متعلق به دخترها باشد. خب متاسفانه هنوز درک نکرده ایم اگر امروز پسرها محدود شدند و دخترها نه تنها حمایت نکردند بلکه هو کشیدند، فردا همان مسولان آنها را محدودتر از گذشته می کنند. ( من و تو باید ما شویم نه همانطور که می خواهند دختر و پسر باشیم.)
دوم اینکه شاید فقط ده نفر از معترضین می دانستند که چه می خواهند. بقیه رمه وار فقط شعار تکرار می کردند و هو می کردند و به موافق و مخالف نادانسته سنگ و بطری و تخم مرغ پرتاب می کردند و شیشه خورد می کردند. وقتی با یکی از دوستانی که در تحسن شرکت کرده بود صحبت کردم کاملاً ناراحت و نا امید بود از این که چرا با اینکه حق با ما بود چنان جاهلانه رفتار کردیم که نه تنها حقمان را نگرفتیم بلکه راه را برای زورگویی های بیشتر هموار کردیم.
سوم. چند روز بعد از ماجرا با یکی از مسولین دانشگاه که در حال طرفداری از رئیس دانشگاه بود صحبت کردم. از رفتار بد دانشجوها می گفت و گفتم رفتارشان کاملاً غیر متمدنانه و احمقانه بوده.
از بودجه دانشگاه می گفت و اینکه اصلاً مشکل اصلی کمبود امکانات خوابگاه هاست و اینکه دکتر صادقی تمام تلاشش را می کند. گفتن دوست عزیز این مشکلات مربوط به 2 سال اخیر ریاست ایشان نیست. مشکل تصمیمات مستبدانه و متحجرانه ایست که مجوز کانون ها را لغو می کند و نشریات را تعطیل می کند و در کتاب فروشی ها را تخته می کند. و اگر این اعتراضات اینگونه کودکانه و بربر وار ! بود دلیلش شماهایی هستید که جلوی فکر کردن دانشجو را می گیرید. عمل غیر متمدنانه عکس العمل مشابهی دارد. زمانی که حق اعتراض و نقد را از ما می گیرید باید منتظر برخوردهای به قول خودتان توده ای و اوباش گرانه باشید.

ما در طول تاریخمان نشان داده ایم هر بار که حکومت مستبدی سر کار آمده دلیلش جهل خودمان بوده. همیشه می دانستیم چه نمی خواهیم اما اینکه چه می خواهیم را نمی دانستیم و احتمالاً اصلاً به آن فکر هم نکرده ایم.
همیشه به گرانی نان اعتراض کرده ایم و در نهایت تصمیم گرفته ایم حکومت را عوض کنیم.
تا کی می خواهیم جنبش های پوپولیستی به راه بیاندازیم؟ چه زمانی باید متوجه شویم که قبل از حکومت باید فرهنگ اجتمایمان را اصلاح کنیم. چه زمانی می خواهیم مفاهیمی مثل حزب و NGO و فعالیت اجتماعی را درک کنیم؟ از نادانی خسته نشده ایم؟