" هنر نزد ایرانیان است و بس " تا به حال هیچ به این فکر کردید که این جمله چقدر احمقانه ست؟ که این باور چقدر در عقب ماندگی ما نقش داره؟
اغلب ما این باور را داریم که هوش ایرانی و ایرانیان از بسیاری از مردم دنیا بیشترست یا اصلا ایرانیان باهوش ترین مردم دنیا هستند. اما بیایید قبول کنیم که اینطوری نیست. آیا غیر از اینست که ما اغلب عادت کرده ایم تنها به منافع زودگذرمان بیاندیشیم و حتی به خاطر به دست آوردن آنها حاضر باشیم ضررهای زیادی را در آینده نصیب خود کنیم؟ از زندگی صرف برای آینده صحبت نمی کنم چون اعتقاد دارم باید در هر زمان از زندگیمان لذت ببریم نه اینکه زمانی را فدای زمانی دیگر کنیم. اما مگر نمی شود به طریقی زندگی کنیم که لذتمان همیشگی باشد؟
برای مثال اگر دقت کرده باشید هر گاه خواسته ایم به فکر آینده مان باشیم تصمیم گرفته ایم چندین خانه و زمین و ملک و ماشین بخریم و کنار بگذاریم تا در آینده دچار مشکلی نشویم . یعنی درست کاری کرده ایم که در آینده هم همین مشکلات در جامعه وجود داشته باشد. در واقع مدام عقب ماندگیمان را برای آیندگان به ارث می گذاریم.
بیایید به جای اینکه با خرید ملک و زمین آینده خودمان را تضمین کنیم به فکر تغییر طرز تفکر و دیدمان نسبت به زندگی و جامعه باشیم تا آینده همه جامعه را تضمین کنیم. ما باید دید جهان سومیمان را- دید زیر کار دررو و سطحی نگرمان را- عوض کنیم.