? ورای ابرها
 در بلاگ دوست عزیزم حسین مطلبی راجع به فیلم Beyond the Clouds ( ورای ابرها ) ی آنتونیونی خواندم. و چون دقیقاً همان روز این فیلم را دیده بودم ، تصمیم گرفتم نظرم را راجع به این فیلم بنویسم!
این فیلم همانطور که حسین می گوید 3 عشق را به نمایش گذاشته اما هر سه عشق ناتمام یا بهتر است بگویم غیر کلاسیک اند. منظورم از عشق کلاسیک: آن زندگی به خوبی و خوشی بر سر قله قاف است. در دو اپیزد اول و سوم با خروج یکی از شخصیت ها از کادر عشق هم احتمالاً تمام می شود. آن هم قبل از عشق بازی عشاق!. اپیزود میانی هم مرد متعهلی را نشان می دهد که با زنی دیگر رابطه دارد و با هر دو عشق بازی می کند و هر بار به دیگری قول می دهد رابطه اش را با دیگری قطع کند اما هرگز این کار را نمی کند و انگار می خواهد تلافی دو اپیزود دیگر را درآورد!
اما سر در نمی آورم چرا حسین می خواهد دختر اپیزد سوم را آسمانی کند!؟ درست است نشانه ها کمک می کنند اینطور فکر کنیم: باران شدید و دختری خیس در طبقه بالای ساختمانی پشت دری نیمکش و صحبت از راهبه شدن! اما به نظر من پسر فقط کنجکاو شده بود و نه عاشق و دختر فقط دختری تنها بود که از نور ایمان قلبی اش عمیقاً شاد بود و احتیاجی به چیزی حس نمی کرد و چیز کنجکاو کننده ای در زندگی اش وجود نداشت و آدم را بیشتر از مقدس بودن یاد یک مرده می انداخت! اما پسر واقعاً نسبت به اطراف و دختر کنجکاو بود. هرچند نسبت به مراسم مذهبی چنان بی اعتنا بود که در کلیسا و حین سرود به خواب عمیقی فرو رفت!
من این دو را نماینده زندگی و مرگ می دانم. زندگی فعال، تجربه گرا، کنجکاو و سوال گر است و چندان علاقه ای به اموری مانند مذهب که قابل توجیه تجربی و علمی نیستند ندارد. اما مرگ به علت ماهیت جزمی و مطلقا مطلقش فقط لبخند می زند و مانند راهبه ها که تارک دنیایند به زندگی توجهی ندارد و فقط آخر راه ایستاده.
در این فیلم کارگردان یک چیز دیگر را هم نشان داد. آن هم معماری کم نظیر و زیبای ایتالیایی بود. مکانی که این عشق ها در جریان بودند فقط عشق را می طلبید. به این معنی که چنین لوکیشن هایی باب عاشق شدن اند! و با معشوق بودن! و معمارهای این ساختمان ها حتماً بایستی عاشق بوده باشند!